Ο περασμένος μήνας δεν ήταν και από τους καλύτερους όσον αφορά τα θέματα που ασχολήθηκα, παρακολούθησα μια διαδικτυακή συζήτηση με το πρωθυπουργό και δε πήρα απάντηση σε κανένα από τα ερωτήματα που με απασχολούν, μια νέα λειτουργία του Facebook μας επιτρέπει να κατασκοπεύουμε τους χρήστες που έχουν δημόσια τα δεδομένα τους, μου έκλεψαν μια ανάρτηση και τέλος κάποιοι υποστήριξαν ότι η αλλαγή των φωτογραφιών του προφίλ μας με ήρωες καρτούν ήταν μια ενέργεια marketing. Πολλή αρνητική ενέργεια, γιατί;Συνήθως γράφω για τα κουτσά και τα στραβά που συναντώ στο Web 2.0 έχοντας τα θετικά ως δεδομένα, πάλι τα ίδια θα λέμε; Είναι γνωστά από το 2006!
Δε προσπαθώ να πείσω κάποιον ότι πρέπει να διαβάζει blogs, αλήθεια ποια η διαφορά ανάμεσα στη γνώμη ενός blogger και στη γνώμη ενός καλοπληρωμένου (από ποιον;) δημοσιογράφου; Δεν εξηγώ γιατί κάποιες φορές τα σχόλια είναι πιο σημαντικά από την ίδια την ανάρτηση. Δε προσπαθώ να πείσω κάποιον να μη βλέπει TV γιατί είναι τόσο μα τόσο αργή η ροή της πληροφορίας, η φλυαρία ακατάπαυστη ενώ η εμπειρία που έχω ως χρήστης διακόπτεται στο πιο κρίσιμο σημείο, σε λίγο θα σταματάνε τις δηλώσεις του ΓΑΠ για διαφημίσεις. Και ας υποθέσουμε ότι θέλω να δω TV, γιατί να μη περιμένω να δω την εκπομπή online σε δύο ώρες ή την επομένη;
Δεν προσπαθώ να δείξω τα θετικά στοιχεία μιας παρουσίας σε κάποιο κοινωνικό δίκτυο ή γιατί το email είναι τόσο αργό και φτωχό (και ο χρήστης του το παιδί που δε παίζει κανείς μαζί του). Δε λέω του φίλου μου ότι η άρνηση του θυμίζει το “δε θέλω κινητό” του 1999, αυτό το έλεγα παλαιότερα αλλά το είπε και ο Κώστας Βαξεβάνης στο “FACEBOOK ή FAKEBOOK;” και μου το χάλασε :(
Δε προσπαθώ να αποδείξω ότι τα νέα μέσα κάνουν καλό επαγγελματικά, ότι εκεί θα βρεις ενδιαφέροντες ανθρώπους από την άλλη άκρη του κόσμου, ότι μια αναζήτηση θα σου δείξει όχι ποιους χρήστες γνωρίζεις αλλά ποιους θα έπρεπε να γνωρίζεις, ότι θα μάθεις πράγματα που δεν είχες ακούσει ποτέ ή θα τα δεις με διαφορετική οπτική γωνία. Το Web είναι τεράστιο, μόνος του κανείς δε μπορεί να το εξερευνήσει και με τη μικρή εμπειρία μου σας λέω να βρείτε παρέα και γρήγορα.
Δε προσπαθώ να αποδείξω ότι οι εφαρμογές του Web 2.0 μπορούν να κάνουν τη ζωή μας ευκολότερη, ότι δε χρειάζεται να έχω 50 φακέλους με σελιδοδείκτες, ότι και να καεί ο σκληρός μου δε πολυσκοτίζομαι (φτου φτου μακρυά από εμάς), ότι όπου και είμαι σε όποιο υπολογιστή και να κάτσω δε μου λείπει τίποτα (οκ δε χρησιμοποιώ και τα τρελά προγράμματα αλλά ακόμα και αυτά θα πάνε online σύντομα), ότι η δουλειά που κάνω είναι διαθέσιμη σε όλους 24/7, ότι δε χρειάζομαι φοβερές τεχνολογικές γνώσεις για να έχω μια “επαγγελματική” διαδικτυακή παρουσία και πόσα άλλα θετικά στοιχεία των νέων εφαρμογών.
Όλα αυτά τα θεωρώ δεδομένα. Πιστεύω ότι όποιοι δε γνωρίζουν κάποιο από τα παραπάνω (και όχι μόνο) θα κληθούν σύντομα να αντιμετωπίσουν ένα μεγάλο ζήτημα, η τεχνολογία και μαζί της ο κόσμος θα έχει προχωρήσει και αυτοί θα είναι χιλιόμετρα πίσω. Το Web 2.0 εισβάλλει δυναμικά στη ζωή του Έλληνα, στη δουλειά, στο σπίτι, στο κινητό, αλλά ευτυχώς έχει ακόμα τη πολυτέλεια να αγνοεί τα θετικά στοιχεία της ενεργής εμπλοκής του, ταλαιπωρώντας βέβαια τον εαυτό του.
Δε μπορεί όμως να αγνοεί τους κινδύνους που αναγνωρίζουν μόνο όσοι είναι “βουτηγμένοι” στο ψηφιακό κόσμο. Αντιλαμβάνομαι ότι ο νο.1 φόβος όλων είναι η χρήση των δεδομένων τους από τις εταιρίες που μας παρέχουν τις εφαρμογές, κοινώς το ψηφιακό φακέλωμα. Αυτό που προσπαθώ να κάνω είναι να πείσω το διστακτικό χρήστη ότι ο μεγαλύτερος εχθρός του όσον αφορά προσωπικά και μη δεδομένα είναι τελικά ο ίδιος του ο εαυτός. Καλό μήνα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου